Að hugsa út fyrir kassann

Orðið gagnrýni er skýrt,að rýna til gagns. Í umræðunni ber oft minna á því og er það meira notað til niðurrifs. Við tunnurnar höfum fengið gagnrýni fyrir hávaðamengun í miðbænum og fólk sé þess vegna ekki tilbúið til mæta til mótmæla. Undantekning er ef samtímis er bent á aðra lausn sem virkar jafnvel með minni hávaða.
Algengt slagorð mótmæla er "ríkisstjórnin burt", en er það nóg. Spilltu þingmennirnir (sem fyrirfinnast í öllum flokkum) voru kosnir af okkur.
Hvað kemur í veg fyrir að þeir verði kosnar aftur. Allar skoðanakannanir benda til að fjórflokkurinn muni áfram lifa sínu góða lífi með sína spilltu stjórnarhætti á kostnað þjóðarinnar. Okkur er ætlað að taka afstöðu til hinna ýmsu mála án þess að fá fullnægjandi upplýsingar og öll loforð um gagnsæi og "allt uppi á borðum" heiðarleg vinnubrögð o.þ.h. hafa gufað upp.
Þarf ekki stórtækari breytingu en nýja ráðherra. Þurfum við ekki öflugar siðareglur og breyttar forsendur í stjórnsýslu. Eitthvað einfaldara gegnsærra sem fólkið skilur. Þurfum við ekki að losna við það að fjármálakerfið stýri landinu. Þarf ekki eitthvað að gerast svo nýtt fólk geti kynnt sig og ný öfl geti komist áfram. Er eitthvað eðlilegt við það að fjármálastofnanir beri fólk út af heimilum sínum án þess að neitt varnarnet taki við þeim nema ættingjar og vinir. Er eitthvað eðlilegt við það að fólk í slíkri stöðu þurfi að leita réttar síns fyrir dómi með óyfirstíganlegum lögfræðikostnaði og endalausum töfum. Ennfremur velti ég fyrir mér hvort fólki finnist ásættanlegt að í þessu þjóðfélagi skuli fólk segja "Ég get ekki mætt til mótmæla, því þá missi ég vinnu" eða "Bankinn gjaldfellir allt á mig ef ég mæti til mótmæla." Ljótasta afbrigði er þó "Ef þú mætir til mótmæla berum við fjölskyldu þína út" Minnir þetta ekki á störf mafíunnar.
ER EKKI KOMIÐ AÐ ÞVÍ AÐ VIÐ ÞURFUM AÐ HUGSA ÚT FYRIR KASSANN. Minni ég ennfremur á tunnumótmæli við stefnuræðu forsætisráðherra, þar sem fjórflokkurinn getur haldið áfram að ljúga okkur full

Áríðandi fréttatilkynning frá Tunnunum

Tunnan kallar þig og mig niður á Austurvöll þann 12. september kl 19:30 því þá mun rödd steinhússins enn einu sinni hefja upp raust peningavaldins sem hirðir ekkert um tár barnanna okkar, menntun, heilsu eða framtíð heldur skuldsetur afkomendur okkar margar kynslóðir fram í tímann ef við látum það óáreitt.

Tunnan kallar mig og þig niður á Austurvöll til að hita upp fyrir stóru byltinguna handan hornsins. Tunnan lofar að ef við mætum þá skuli hún dynja hjartslætti þjóðarinnar með svo dimmum og djúpum óm að þeir tónar láti ekki einu sinni steinhjörtu landráðamanna ósnortin.

fangar á eigin heimili

Á seinni hluta síðustu aldar upplifði þjóðin einhverja þá mestu lífskjarabót sem um getur. Þó fleiri hafi boðist til að eigna sér og öðrum það en áttu skilið, held ég flestir geti komið sér saman um að kynslóðin sem nú kallast eldri borgarar hafi átt þar stærstan þátt með dugnaði og vinnusemi. Hún menntaði okkur, fæddi og klæddi og sá til þess að okkur skorti ekkert af því sem þeim skorti á sínum tíma.
Maður hefði haldið að þessu fólki hefði verið ríkulega launað að starfsdegi loknum. En það er öðru nær. Málefni eldri borgara hafa af öllum þátttakendum stjórnmála verið höndluð sem óarðbær kostnaður sem alltaf þarf að ná niður með "hagræðingu", en það er fínt orð yfir færra starfsfólk og skerta þjónustu.
Á þessum stórkostlegu tímum sem gjarnan voru kallaðir góðæri hefði verið lag að gera vel við þetta fólk. Þess í stað var sú leið farin að skera enn frekar niður og var sú stefna kölluð "að gera öldruðum kleift að eiga ævikvöldið heima".þVÍLÍK SNILLD. Þeir sem settu þessar reglur höfðu sjálfir tryggt að þeir þyrftu aldrei að upplifa þetta með því að skammta sér eftirlaun sem eru algjörlega úr takti við þjóðfélagið. Þeim bótaþegum sem ekki hugnaðiat stefna stjórnvalda var gert að leita réttar síns fyrir dómstólum og þegar dæmt var þeim í vil var farin sú leið að kasta rýrð á réttarkerfið(sbr öryrkjadómurinn).
Afleiðing þessarar stefnu er sú að fárveikt og hreyfihamlað fólk er dögum, vikum,mánuðum saman fangar á eigin heimili, þar sem heimaþjónustan annar ekki verkefnum og nær ákaflega skammt. Eða eigum við að sætta okkur við sem eðlilegan hlut að fólk fari á klósett þrisvar á dag(á þeim tímum sem aðstoðin er). Er það ásættanlegt að fólk sem ekki getur komist hjálparlaust í rúmið sitt sofi í þeim stólum sem það kemst í.Er það ásættanlegt að fólk sem ekki getur borðað hjálparlaust fái eingöngu að borða þegar ættingjar og vinir geta hjálpað. Ég kannast ekki við það fangelsi sem býður uppá minni þjónustu.
Svo ég noti fótboltamál."Engin keðja er sterkari en veikasti hlekkurinn".
Að endingu hvet ég fólk til að segja sína skoðun á málinu

Er Ísland fyrir venjulegt fólk ?

Við lifum á undarlegum tímum á þessum árum sem liðin eru frá hruni. Það er búið að segja okkur að við eigum ekki að finna sökudólga við eigum ekki að vera reið og að við eigum helst af öllu að sópa skítnum undir teppið.
Við eigum að láta sem ekkert sé og nú sé allt í stakast lagi.
En er það þannig ? Er ekkert að hér í þjóðfélaginu sem við lifum í ?
Það er auðvitað ekki svo að hægt sé að finna gallalaust þjóðfélag því það er sennilega ekki hægt en almennir borgarar þessa lands og þar á ég við alla almenna launþega (ekki forstjóra á ofurlaunum eða ráðherra) finna ískyggilega fyrir því hvernig lífskjörin hér á landi fara stöðugt versnandi.
Fólk þarf að velta hverri krónu milli handa sér og margir eiga fáir krónur handa á milli til að hafa í sig og á.
Það hefur verið snúið hægt og örugglega upp á handleggi almennings meir og meir þangað til enginn getur sig hrært.
Undirstaða þess að geta verið til er að eiga fyrir mat og húsnæði og ágætt væri nú að geta keypt sér einhverja flík við og við og geta borgað nauðsynjar eins og lækniskostnað og lyf. Allt nútímafólk þarf að borga af síma rafmagni og ýmsan ferðakostnað svo sem strætómiða eða bensín á bílinn ef hann þá er fyrir hendi. Þetta veit nánast hvert einasta mannsbarn.
Í torfkofunum þurftum við auðvitað ekki að borga rafmagn eða síma og gátum dansað vikivaka út í eitt af landsins gagni og gæðum.
En það er liðin tíð.
Það hefur harðnað á dalnum svo um munar og undiraldan í þjóðfélaginu er orðin mjög þung.
Ríkisstjórnin lætur sem hrunið sé búið og allt sé hér í bullandi sælu og fátt geti nú komið í veg fyrir velsæld og fögnuð íslenskrar alþýðu. Ætlun stjórnvalda er að sópa dugleysi sínu varðandi heimilin í landinu undir teppið.
Hér áður fyrr var talað um verkamannalaun og þar var átt við laun ófaglærðs verkafólks sem var í byggingarvinnu í frystihúsum eða í ýmsum störfum sem ekki kröfðust neinnar sérstakrar menntunar. Þá var ekkert atvinnuleysi á Íslandi. Þá gat fólk unnið sólarhringunum saman og hleypt kaupinu upp með yfirvinnu.
Það er líka liðin tíð.
Verkafólk hér áður fór á vertíð t.d. til Vestmannaeyja og gat komið til baka með útborgun í íbúð með því að vinna nánast dag og nótt.
Í dag er það svo að almenn laun í millistétt duga ekki fyrir framfærslu. Svo ekki sé nú talað um þá sem þiggja lægstu launin sem eru langt undir fátæktarmörkum.

Þeir sem hafa menntað sig og uppfylla fjölmargar stéttir þessa lands og borga af námslánum hafa heldur ekki mannsæmandi laun.
Þetta hefur velferðarráðuneytið sjálft reiknað út og gefið út tölur því til staðfestingar. Ekkert er samt gert til að laga ójöfnuðinn í þjóðfélaginu og stjórnvöld snúa blinda auganu að almenningi.
Skítt með kjarnafjölskylduna á Íslandi. Skítt með fólkið.

Lágmarkslaun hér eru beinlínis hlægileg miðað við verðlag hér á landi og hvorki hægt að lifa eða deyja af þeim.
Það skiptir miklu máli hvað þú færð fyrir peningana þína og hér hefur matur bensín og öll þjónusta hækkað og hækkað og ekkert er að gert til að gæta hagsmuna almennings. Skattpíning á almenning er orðin óþolandi. Dugleysi og mistök ríkisstjórnarinnar eru algjör og nú bætist Harpan við sem byggð var í miðju hruni af flottræfilshætti og við verðum rukkuð fyrir í auknum sköttum og enn meiri niðurskurði á velferð.

Hér er allt á uppleið segja þeir samt sem sitja við stjórnvölin.
Hvernig má það vera ?
Hvernig stendur á því að ekki er hægt að borga almenningi mannsæmandi laun á Íslandi ?
Þegar stórt er spurt er fátt um svör en þessi láglaunastefna hér á landi virðist hanga yfir okkur eins og svartidauði. Eins og ólæknandi pest sem ekki fást nein meðul við.
Við erum ekki margar vinnandi hræður hér á landi sem höldum uppi skattkerfinu enda erum við fámenn þjóð og þess vegna er það enn undarlegra að launþegum sé stöðugt haldið í fátæktargildru okurs og lágra launa.
Nú er líka svo illa komið fyrir almennum launþegum þessa lands að verkalýðsforystan er næstum með öllu ónýt og beitir sér ekki fyrir skjólstæðinga sína.
Þó er einn sem heldur merkinu á lofti og það er Vilhjálmur verkalýðsforingi á Akranesi enda er hann víst fyrir vikið ekki vinsæll af kollegum sínum. Hér áður höfðum við Gvend Jaka og Aðalheiði og þá var verkalýðshreyfingin frumkvöðull þess að kalla saman almenna launþega og leggja áherslu á launakröfur.
Nú eru verkalýðsleiðtogar með ofurlaun og sitja í makindum á fínum skrifstofum. Þeir ganga ekki erindi skjólstæðinga sínna en sitja við fótskör atvinnurekenda og borða kleinur. Þeim dettur ekki í hug að boða til mótmælafunda í sambandi við launakjör. Dugleysi þeirra er algjört.

Núverandi ríkisstjórn lét það verða eitt af sínum fyrstu verkum að skattleggja almenna launþega í tveimur skattaþrepum í staðinn fyrir eitt. Skattpíningin er algjör og þetta var gert til þess að geta kroppað aðeins meiri peninga upp úr vösum okkar allra sem greiðum okurvexti og lifum við verðtryggingu á lán sem stjórnvöld virðast líta á sem náttúrulögmál. Ekkert er gert hvorki til að setja þak á eða afnema verðtrygginguna og er þetta á svig við alla siðmenningu því þetta fyrirbæri þekkist ekki í siðmenntuðum löndum. En íslensk alþýða má blæða áfram og borga af verðtryggðu lánunum sínum og er dæmd til þess að tapa.

Af hverju er verðtryggingin ekki afnumin eða af hverju eru launin okkar ekki verðtryggð ?
Almenningi mætir æpandi þögn og ósanngirni frá ríkisstjórninni með fjölmörg mál sem þarf bæta svo hægt sé að gera búsetu hér á landi aðlaðandi.
Ríkisstjórnin er reyndar alls staðar með lúkurnar ofan í vösum okkar þannig að margir eru í þeirri stöðu að geta ekki hreyft sig.
Eiga nóg með að reyna að láta enda ná saman í hverjum mánuði sem ekki tekst hjá öllum þorra manna. Matarbiðraðir hjá hjálparstofnunum lengjast stöðugt en það nefnir ríkisstjórnin aldrei.
Það passar ekki inn í glansmyndina. Það rispar lakkið.
En millistéttin á Íslandi í dag er orðin skítblönk. Margir hafa hreinlega hætt að borga á lánum til þess að geta keypt sér mat á okurverði og haldið einhverjum lágmarksstandard fyrir fjölskyldur sínar.

Ríkisstjórnin yppir líka öxlum yfir öllu því mannvænlega fólki sem flúið hefur dýrtíðina hér á landi og farið til Noregs. Búið að missa hús sín og íbúðir á uppboði eða velja að flýja í tæka tíð.
Ég þekki alltof margt bráðduglegt fólk með ung börn sem þannig hefur valið að yfirgefa fósturjörðina til þess að setjast að í mannvænlegra umhverfi þar sem tekið er tillit til barnafjölskyldna. Þó veit ég að þetta hefur ekki verið neitt auðvelt val fyrir þetta fólk sem helst vill búa á Íslandi og í nánd við ættingja og vini.
Þetta er hættuleg þróun að æ fleiri huga að brottflutningi frá Íslandi því hér er einfaldlega ekki hægt að búa lengur.
Fólk flyst ekki lengur af landsbyggðinni til Reykjavíkur heldur frá landsbyggðinni til Noregs.
Sá mannauður sem þarna tapast er dýrmætur og fjölskyldur splundrast þegar afi og amma sjá á eftir barnabörnum sínum á öllum aldri úr landi.

Við hér á Íslandi berum okkur oft saman við Norðurlöndin og núverandi ríkisstjórn kenndi sig á sínum tíma við norræna velferð. Þessi samlíking er bókstaflega hlægileg miðað við núverandi ástand hér á landi og ekki Íslandi í hag.
Þessi velferð finnst bara ekki hér því miður. Velferð þýðir að einhver beri umhyggju fyrir okkur og því er ekki að heilsa í þessu tilfelli.
Stjórnvöld hafa eftir hrun básúnað fímmtíu úrræði til að hjálpa heimilinum í landinu.
Fyrirspurnum til forsætisráðherra með beiðni um að fá skriflega hver þessi fimmtíu úrræði séu hefur ekki verið svarað.

En ónýtu töfralausnirnar birtust samt ein af annarri upp úr hattinum og almenningi var lofað hjálp sem á endanum skilaði engu.
Umboðsmaður skuldara átti að bjarga heimilunum og róa þeim út úr brimgarðinum.
Ein leiðin var 110% niðurfelling skulda. Þegar upp er staðið kemur í ljós að 110% niðurfellingaleiðin er vita gagnslaus og fjármálastofnanir þverskallast við að fara eftir þeim lögum og reglugerðum sem settar hafa verið.
Ríkisstjórnin básúnaði á sínum tíma að heimilunum í landinu yrði bjargað. Nú eru heimilin á vonarvöl og árangurslausum fjárnámum og uppboðum á húsnæði fólks hefur fjölgað en það eina sem ríkisstjórnin gerir í því máli er að reyna að þagga það niður. Þessari þöggun verður haldið áfram og blekkingarnar munu bara aukast.
Ekki er séð fyrir endan á uppboðum og fjöldi fólks á í fá hús að venda. Leigumarkaðurinn er óhagstæður og varla hægt að leigja sér hundakofa nema fyrir fúlgu fjár.

Lán almennings voru fryst eftir hrun en þegar þeirri frystingu lauk þá var staðan síst betri þar sem úrræði voru engin og ekki höfðu launin hækkað neitt til að borga skuldirnar. Bullið heldur bara áfram.
En ríkisstjórnin er steinhætt að tala um heimilin í landinu heldur hundsar heimilin í landinu svo og allan almenning.
Kjaftasnakkar stjórnvalda tala núna bara um góða stöðu RÍKISSJÓÐS koma fram í sjónvarpi og skrifa blaðagreinar allt til að fegra stöðuna.
En hver blæðir fyrir hina svokölluðu góðu stöðu ríkissjóðs ?
Það eru almennir borgarar þessa lands sem ekki geta sig hreyft vegna peningaskorts.
Bankakerfið er kapituli út af fyrir sig og eru þær stofnanir eins og ríki í ríkinu. Þær sitja með skilanefndir á háum launum sem gera ekki annað en að hrella almenning sem í mörgum tilfellum getur ekki borið hendur yfir höfuð sér.
Venjulegt heiðarlegt fólk sem hefur unnið fyrir sér og sínum allt sitt líf en sér nú ævistarfið fara í hundana vegna stökkbreyttra ólöglegra lána.
Hæstiréttur kveður upp úrskurði yfir fjármálastofnunum sem þær sömu stofnanir fara ekki eftir.
HÆSTIRÉTTUR ! Ef ekki er farið eftir hæstarétti hverjum er þá farið eftir ? Til hvers þá að hafa hæstarétt ?

Því miður erum við fólkið í landinu steinhætt að treysta Alþingi og fjölmörgum öðrum undirstöðustofnunum þessa samfélags og það ekki að ástæðulausu. Alþingi er rúið öllu trausti.
Það er allt á ská og skjön í þessu þjóðfélagi og ég spyr mig að því hvort við séum bara svona heimsk hér á Íslandi.
Hvað er eiginlega að hérna ? Fyrir hverja er Ísland ?
Kannski fyrir túrista sem geta borgað offjár fyrir að tylla tánum í Bláa Lónið.
Eða auðmenn sem komust upp með það að dæla milljörðum úr landi fyrir hrun og lifa feitt á góssinu. Ræningjar hrunsins ganga hér um með bros á vör eða hafa flúið til útlanda með góssið. Eru sumir farnir að fjárfesta aftur hér á landi óáreittir með stolið fé og lítið er aðhafst þrátt fyrir sérstakan saksóknara.
Það er ekki nóg að Ísland sé fallegt land auðugt af orku og túristavænt ef hinn almenni borgari þrífst ekki lengur í eigin landi vegna lágra launa dýrtíðar og okurs á öllum sviðum.
Lífeyrissjóðirnir hafa vílað og vélað með fé almennings fyrir hrun og svo er það almenningur sem á að taka afleiðingunum. Það mætti alveg minna forsvarsmenn lífeyrissjóðina á það að þetta eru ekki þeirra peningar heldur okkar.
Nú eftir hrun þegar skorið er niður þá er ekki tekið tillit til almannahagsmuna. Það er skorið niður í heilbrigðisþjónustu hjá gamla fólkinu og öryrkjum. Niðurskurður hjá lögreglunni og á sjúkrahúsum er kominn að þolmörkum og svona má lengi telja.
Úti á landi er læknalaust og konum er gert að ferðast landshluta á milli til að eignast börn. Sjúkrahúsum lokað og gamla fólkið flutt á milli staða eins og skynlausar skepnur. Skepnur eru samt ekki skynlausar.

Á sama tíma eru embætti í stjórnsýslunni sem ekki má hrófla við. Það má ekki hrófla við toppunum og silkihúfunum. Hér áður fyrr til sveita voru bæði hreppsstjórar og oddvitar. Þessi embætti voru síðan lögð niður og við tóku bæjarstjórar í hinum ýmsu sveitarfélögum landsins og svo auðvitað sýslumenn. Nú á seinni árum hafa hin ýmsu sveitarfélög verið sameinuð úti á landi og þá hafa sparast nokkur bæjarstjóraembætti og bæjarstjórnir.
Þegar litið er til suðurlands þá eru hér samvaxin Reykjavík Kópavogur Hafnarfjörður Seltjarnarnes og Mosfellsbær. Þessi sveitarfélög þyrfti að sameina og hafa einn borgarstjóra yfir þeirri borg. Þar mundi sparast mikið í stjórnsýslunni.
Af hverju er þetta ekki hægt ?
Ég heyri skelfingarvein í fjarska. Einhver myndi missa spón úr aski sínum.
Í Árósum næst stærstu borg í Danmörku sem er borg með yfir 250.000 þúsund íbúa er aðeins einn borgarstjóri og gengur bara vel.
Enda eru frændur okkar á Norðurlöndunum mun agaðri í allri stjórnsýslu en gengur og gerist hér á Íslandi þar sem frænda og vinagreiðar eru algengir við embættisveitingar og mjög oft farið á skjön við stjórnsýslu við mannaráðningar.
En hér á Íslandi virðist svo vera að ef lítill flokkur manna komi saman þá verði að búa til bæjarstjóraembætti.
Það má líka spara í utanríkisþjónustunni en viljinn er bara ekki fyrir hendi. Hvar eiga þá fyrrverandi ráðherrar að fá vinnu þegar þeir missa stólinn eftir kosningar ?

Mál málanna er að nú þarf fólk að stíga fram.
Almenningur sem er í sárum eftir hrunið þarf að stíga fram og segja sögu sína um afdrif sín hjá Umboðsmanni skuldara og segja frá viðskiptum við bankastofnanir og ýmsar fjármálastofnanir sem fella niður skuldir auðmanna og stórfyrirtækja en nánast handrukka og hundelta venjulegt fólk.
Hvað mörg mál eru til úrvinnslu hjá Umboðsmanni skuldara og hvað margir hafa fengið þar viðunandi úrlausn sinna mála ?
Ríkisstjórnin er steinhætt að tala um heimilin í landinu eða Umboðsmann skuldara. Nú ríkir þöggun og tilraun til blekkinga. Í staðinn fyrir að horfast í augu við eigið dugleysi gagnvart almenningi þá er ríkisstjórnin nú á fullu við að réttlæta dugleysi sitt og fegra veruleikann sem reyndar er mjög dapur fyrir fjölmargra borgara þessa lands.

Fjármálastofnanir hlusta ekki á þegar fólk hringir í hundraðasta skipti til að fá leiðréttingu mála sinna.
Þvingar fólk til að fara dómstólaleiðina sem mörgum óar við. Það er bæði dýrt og orkufrekt og það vita þeir sem sitja við kjötkatlana.
Sumir skammast sín fyrir að hafa misst allt sitt en það er engin ástæða til. Stökkbreyttu lánin og verðtrygging á lán eru ekki almenningi að kenna. Eða efnahagsbólan.
Hvað þá lág laun fyrir fulla vinnu sem tryggja það að endar ná ekki saman.
Í úrvinnslu hrunsins var ekki tekið tillit til hins venjulega borgara sem vinnur fyrir brauði sínu og vill bara fá að lifa nokkurn veginn mannsæmandi lífi með fjölskyldu sinni.
Það voru mikil mistök hjá ríkisstjórn sem kennir sig við norræna velferð.
Við almenningur þolendur hrunsins verðum nú að losna úr úlfakreppu uppgjafar og doða sem einkennir marga núna.
Fólk er búið að standa í skriffinnsku viðtölum símtölum og ýmsu öðru við bankastofnanir núna á fjórða ár eftir hrun og er orðið örþreytt og uppgefið en sem betur fer erum við orðin meðvitaðri um blekkingar og svik stjórnvalda sem snúa blinda auganu að almenningi.
Það er staðreynd málsins.
Við erum orðin meðvituð um svikin og blekkingarnar og ef stjórnvöld halda það að hægt sé að blekkja okkur áfram þá er það misskilningur.
Ríkisstjórnin vonast sennilega til þess að almenningur sé búinn að gefast upp og reyna að afgreiða mótmælendur sem rugludalla og vitleysinga. Sem er fjarri lagi.
Meira að segja kemur þekktur ráðherra í sjónvarp nýlega og lýsir því yfir að nú sé atvinnuleysi hér 4.5 %. Hann gleymdi að segja frá því að þeir sem detta út af atvinnuleysisbótum sem fjölmargir gera núna og fara á félagslegar bætur eru ekki taldir með í hópi atvinnulausra.
Þannig að þessi prósenta stens alls ekki enda engin ný atvinnutækifæri í sigtinu sem munar um nema fáein skammtímaúrræði í sumarvinnu.
Við erum ekki tölur á blaði.
Nú eiga allir að vera kátir því stutt er í næstu kosningar og eitt af því fáa sem stjórnvöld hugsa um í dag er hvernig hægt sé nú að fegra og blekkja og koma með fallega tölfræði til að reyna að sannfæra okkur um að allt sé hér á uppleið svo að hægt sé að hanga á ráðherrastólunum eftir næstu kosningar.
Á meðan situr hinn almenni borgari kominn með meira en upp í kok og hugsar um það hvort það sé til fyrir næstu afborgunum eða mat þennan mánuðinn. Allt sem við viljum er að eiga venjulegt líf.
Það er augljóst eftir allan þennan tíma sem liðin er frá hruni að sár hrunsins gróa seint og sum aldrei. Afleiðingar hrunsins á almenning mun varpa dimmum skugga í framtíðinni.
Aðalverkefni næstu ríkisstjórnar verður að sópa draslið upp eftir núverandi ríkisstjórn og byggja upp trú okkar á því að hægt sé að búa á Íslandi og að við þurfum ekki að búa hér við okur og óréttlæti.
Það verður líka verkefni nýrrar ríkisstjórnar að ná þeim fjármunum til baka sem auðmenn dældu út úr landinu fyrir hrun.
Verk núverandi ríkisstjórnar í skattpíningu almennings og hundsun gagnvart almennri velferð verður henni til ævarandi skammar.