Er Ísland fyrir venjulegt fólk ?

Við lifum á undarlegum tímum á þessum árum sem liðin eru frá hruni. Það er búið að segja okkur að við eigum ekki að finna sökudólga við eigum ekki að vera reið og að við eigum helst af öllu að sópa skítnum undir teppið.
Við eigum að láta sem ekkert sé og nú sé allt í stakast lagi.
En er það þannig ? Er ekkert að hér í þjóðfélaginu sem við lifum í ?
Það er auðvitað ekki svo að hægt sé að finna gallalaust þjóðfélag því það er sennilega ekki hægt en almennir borgarar þessa lands og þar á ég við alla almenna launþega (ekki forstjóra á ofurlaunum eða ráðherra) finna ískyggilega fyrir því hvernig lífskjörin hér á landi fara stöðugt versnandi.
Fólk þarf að velta hverri krónu milli handa sér og margir eiga fáir krónur handa á milli til að hafa í sig og á.
Það hefur verið snúið hægt og örugglega upp á handleggi almennings meir og meir þangað til enginn getur sig hrært.
Undirstaða þess að geta verið til er að eiga fyrir mat og húsnæði og ágætt væri nú að geta keypt sér einhverja flík við og við og geta borgað nauðsynjar eins og lækniskostnað og lyf. Allt nútímafólk þarf að borga af síma rafmagni og ýmsan ferðakostnað svo sem strætómiða eða bensín á bílinn ef hann þá er fyrir hendi. Þetta veit nánast hvert einasta mannsbarn.
Í torfkofunum þurftum við auðvitað ekki að borga rafmagn eða síma og gátum dansað vikivaka út í eitt af landsins gagni og gæðum.
En það er liðin tíð.
Það hefur harðnað á dalnum svo um munar og undiraldan í þjóðfélaginu er orðin mjög þung.
Ríkisstjórnin lætur sem hrunið sé búið og allt sé hér í bullandi sælu og fátt geti nú komið í veg fyrir velsæld og fögnuð íslenskrar alþýðu. Ætlun stjórnvalda er að sópa dugleysi sínu varðandi heimilin í landinu undir teppið.
Hér áður fyrr var talað um verkamannalaun og þar var átt við laun ófaglærðs verkafólks sem var í byggingarvinnu í frystihúsum eða í ýmsum störfum sem ekki kröfðust neinnar sérstakrar menntunar. Þá var ekkert atvinnuleysi á Íslandi. Þá gat fólk unnið sólarhringunum saman og hleypt kaupinu upp með yfirvinnu.
Það er líka liðin tíð.
Verkafólk hér áður fór á vertíð t.d. til Vestmannaeyja og gat komið til baka með útborgun í íbúð með því að vinna nánast dag og nótt.
Í dag er það svo að almenn laun í millistétt duga ekki fyrir framfærslu. Svo ekki sé nú talað um þá sem þiggja lægstu launin sem eru langt undir fátæktarmörkum.

Þeir sem hafa menntað sig og uppfylla fjölmargar stéttir þessa lands og borga af námslánum hafa heldur ekki mannsæmandi laun.
Þetta hefur velferðarráðuneytið sjálft reiknað út og gefið út tölur því til staðfestingar. Ekkert er samt gert til að laga ójöfnuðinn í þjóðfélaginu og stjórnvöld snúa blinda auganu að almenningi.
Skítt með kjarnafjölskylduna á Íslandi. Skítt með fólkið.

Lágmarkslaun hér eru beinlínis hlægileg miðað við verðlag hér á landi og hvorki hægt að lifa eða deyja af þeim.
Það skiptir miklu máli hvað þú færð fyrir peningana þína og hér hefur matur bensín og öll þjónusta hækkað og hækkað og ekkert er að gert til að gæta hagsmuna almennings. Skattpíning á almenning er orðin óþolandi. Dugleysi og mistök ríkisstjórnarinnar eru algjör og nú bætist Harpan við sem byggð var í miðju hruni af flottræfilshætti og við verðum rukkuð fyrir í auknum sköttum og enn meiri niðurskurði á velferð.

Hér er allt á uppleið segja þeir samt sem sitja við stjórnvölin.
Hvernig má það vera ?
Hvernig stendur á því að ekki er hægt að borga almenningi mannsæmandi laun á Íslandi ?
Þegar stórt er spurt er fátt um svör en þessi láglaunastefna hér á landi virðist hanga yfir okkur eins og svartidauði. Eins og ólæknandi pest sem ekki fást nein meðul við.
Við erum ekki margar vinnandi hræður hér á landi sem höldum uppi skattkerfinu enda erum við fámenn þjóð og þess vegna er það enn undarlegra að launþegum sé stöðugt haldið í fátæktargildru okurs og lágra launa.
Nú er líka svo illa komið fyrir almennum launþegum þessa lands að verkalýðsforystan er næstum með öllu ónýt og beitir sér ekki fyrir skjólstæðinga sína.
Þó er einn sem heldur merkinu á lofti og það er Vilhjálmur verkalýðsforingi á Akranesi enda er hann víst fyrir vikið ekki vinsæll af kollegum sínum. Hér áður höfðum við Gvend Jaka og Aðalheiði og þá var verkalýðshreyfingin frumkvöðull þess að kalla saman almenna launþega og leggja áherslu á launakröfur.
Nú eru verkalýðsleiðtogar með ofurlaun og sitja í makindum á fínum skrifstofum. Þeir ganga ekki erindi skjólstæðinga sínna en sitja við fótskör atvinnurekenda og borða kleinur. Þeim dettur ekki í hug að boða til mótmælafunda í sambandi við launakjör. Dugleysi þeirra er algjört.

Núverandi ríkisstjórn lét það verða eitt af sínum fyrstu verkum að skattleggja almenna launþega í tveimur skattaþrepum í staðinn fyrir eitt. Skattpíningin er algjör og þetta var gert til þess að geta kroppað aðeins meiri peninga upp úr vösum okkar allra sem greiðum okurvexti og lifum við verðtryggingu á lán sem stjórnvöld virðast líta á sem náttúrulögmál. Ekkert er gert hvorki til að setja þak á eða afnema verðtrygginguna og er þetta á svig við alla siðmenningu því þetta fyrirbæri þekkist ekki í siðmenntuðum löndum. En íslensk alþýða má blæða áfram og borga af verðtryggðu lánunum sínum og er dæmd til þess að tapa.

Af hverju er verðtryggingin ekki afnumin eða af hverju eru launin okkar ekki verðtryggð ?
Almenningi mætir æpandi þögn og ósanngirni frá ríkisstjórninni með fjölmörg mál sem þarf bæta svo hægt sé að gera búsetu hér á landi aðlaðandi.
Ríkisstjórnin er reyndar alls staðar með lúkurnar ofan í vösum okkar þannig að margir eru í þeirri stöðu að geta ekki hreyft sig.
Eiga nóg með að reyna að láta enda ná saman í hverjum mánuði sem ekki tekst hjá öllum þorra manna. Matarbiðraðir hjá hjálparstofnunum lengjast stöðugt en það nefnir ríkisstjórnin aldrei.
Það passar ekki inn í glansmyndina. Það rispar lakkið.
En millistéttin á Íslandi í dag er orðin skítblönk. Margir hafa hreinlega hætt að borga á lánum til þess að geta keypt sér mat á okurverði og haldið einhverjum lágmarksstandard fyrir fjölskyldur sínar.

Ríkisstjórnin yppir líka öxlum yfir öllu því mannvænlega fólki sem flúið hefur dýrtíðina hér á landi og farið til Noregs. Búið að missa hús sín og íbúðir á uppboði eða velja að flýja í tæka tíð.
Ég þekki alltof margt bráðduglegt fólk með ung börn sem þannig hefur valið að yfirgefa fósturjörðina til þess að setjast að í mannvænlegra umhverfi þar sem tekið er tillit til barnafjölskyldna. Þó veit ég að þetta hefur ekki verið neitt auðvelt val fyrir þetta fólk sem helst vill búa á Íslandi og í nánd við ættingja og vini.
Þetta er hættuleg þróun að æ fleiri huga að brottflutningi frá Íslandi því hér er einfaldlega ekki hægt að búa lengur.
Fólk flyst ekki lengur af landsbyggðinni til Reykjavíkur heldur frá landsbyggðinni til Noregs.
Sá mannauður sem þarna tapast er dýrmætur og fjölskyldur splundrast þegar afi og amma sjá á eftir barnabörnum sínum á öllum aldri úr landi.

Við hér á Íslandi berum okkur oft saman við Norðurlöndin og núverandi ríkisstjórn kenndi sig á sínum tíma við norræna velferð. Þessi samlíking er bókstaflega hlægileg miðað við núverandi ástand hér á landi og ekki Íslandi í hag.
Þessi velferð finnst bara ekki hér því miður. Velferð þýðir að einhver beri umhyggju fyrir okkur og því er ekki að heilsa í þessu tilfelli.
Stjórnvöld hafa eftir hrun básúnað fímmtíu úrræði til að hjálpa heimilinum í landinu.
Fyrirspurnum til forsætisráðherra með beiðni um að fá skriflega hver þessi fimmtíu úrræði séu hefur ekki verið svarað.

En ónýtu töfralausnirnar birtust samt ein af annarri upp úr hattinum og almenningi var lofað hjálp sem á endanum skilaði engu.
Umboðsmaður skuldara átti að bjarga heimilunum og róa þeim út úr brimgarðinum.
Ein leiðin var 110% niðurfelling skulda. Þegar upp er staðið kemur í ljós að 110% niðurfellingaleiðin er vita gagnslaus og fjármálastofnanir þverskallast við að fara eftir þeim lögum og reglugerðum sem settar hafa verið.
Ríkisstjórnin básúnaði á sínum tíma að heimilunum í landinu yrði bjargað. Nú eru heimilin á vonarvöl og árangurslausum fjárnámum og uppboðum á húsnæði fólks hefur fjölgað en það eina sem ríkisstjórnin gerir í því máli er að reyna að þagga það niður. Þessari þöggun verður haldið áfram og blekkingarnar munu bara aukast.
Ekki er séð fyrir endan á uppboðum og fjöldi fólks á í fá hús að venda. Leigumarkaðurinn er óhagstæður og varla hægt að leigja sér hundakofa nema fyrir fúlgu fjár.

Lán almennings voru fryst eftir hrun en þegar þeirri frystingu lauk þá var staðan síst betri þar sem úrræði voru engin og ekki höfðu launin hækkað neitt til að borga skuldirnar. Bullið heldur bara áfram.
En ríkisstjórnin er steinhætt að tala um heimilin í landinu heldur hundsar heimilin í landinu svo og allan almenning.
Kjaftasnakkar stjórnvalda tala núna bara um góða stöðu RÍKISSJÓÐS koma fram í sjónvarpi og skrifa blaðagreinar allt til að fegra stöðuna.
En hver blæðir fyrir hina svokölluðu góðu stöðu ríkissjóðs ?
Það eru almennir borgarar þessa lands sem ekki geta sig hreyft vegna peningaskorts.
Bankakerfið er kapituli út af fyrir sig og eru þær stofnanir eins og ríki í ríkinu. Þær sitja með skilanefndir á háum launum sem gera ekki annað en að hrella almenning sem í mörgum tilfellum getur ekki borið hendur yfir höfuð sér.
Venjulegt heiðarlegt fólk sem hefur unnið fyrir sér og sínum allt sitt líf en sér nú ævistarfið fara í hundana vegna stökkbreyttra ólöglegra lána.
Hæstiréttur kveður upp úrskurði yfir fjármálastofnunum sem þær sömu stofnanir fara ekki eftir.
HÆSTIRÉTTUR ! Ef ekki er farið eftir hæstarétti hverjum er þá farið eftir ? Til hvers þá að hafa hæstarétt ?

Því miður erum við fólkið í landinu steinhætt að treysta Alþingi og fjölmörgum öðrum undirstöðustofnunum þessa samfélags og það ekki að ástæðulausu. Alþingi er rúið öllu trausti.
Það er allt á ská og skjön í þessu þjóðfélagi og ég spyr mig að því hvort við séum bara svona heimsk hér á Íslandi.
Hvað er eiginlega að hérna ? Fyrir hverja er Ísland ?
Kannski fyrir túrista sem geta borgað offjár fyrir að tylla tánum í Bláa Lónið.
Eða auðmenn sem komust upp með það að dæla milljörðum úr landi fyrir hrun og lifa feitt á góssinu. Ræningjar hrunsins ganga hér um með bros á vör eða hafa flúið til útlanda með góssið. Eru sumir farnir að fjárfesta aftur hér á landi óáreittir með stolið fé og lítið er aðhafst þrátt fyrir sérstakan saksóknara.
Það er ekki nóg að Ísland sé fallegt land auðugt af orku og túristavænt ef hinn almenni borgari þrífst ekki lengur í eigin landi vegna lágra launa dýrtíðar og okurs á öllum sviðum.
Lífeyrissjóðirnir hafa vílað og vélað með fé almennings fyrir hrun og svo er það almenningur sem á að taka afleiðingunum. Það mætti alveg minna forsvarsmenn lífeyrissjóðina á það að þetta eru ekki þeirra peningar heldur okkar.
Nú eftir hrun þegar skorið er niður þá er ekki tekið tillit til almannahagsmuna. Það er skorið niður í heilbrigðisþjónustu hjá gamla fólkinu og öryrkjum. Niðurskurður hjá lögreglunni og á sjúkrahúsum er kominn að þolmörkum og svona má lengi telja.
Úti á landi er læknalaust og konum er gert að ferðast landshluta á milli til að eignast börn. Sjúkrahúsum lokað og gamla fólkið flutt á milli staða eins og skynlausar skepnur. Skepnur eru samt ekki skynlausar.

Á sama tíma eru embætti í stjórnsýslunni sem ekki má hrófla við. Það má ekki hrófla við toppunum og silkihúfunum. Hér áður fyrr til sveita voru bæði hreppsstjórar og oddvitar. Þessi embætti voru síðan lögð niður og við tóku bæjarstjórar í hinum ýmsu sveitarfélögum landsins og svo auðvitað sýslumenn. Nú á seinni árum hafa hin ýmsu sveitarfélög verið sameinuð úti á landi og þá hafa sparast nokkur bæjarstjóraembætti og bæjarstjórnir.
Þegar litið er til suðurlands þá eru hér samvaxin Reykjavík Kópavogur Hafnarfjörður Seltjarnarnes og Mosfellsbær. Þessi sveitarfélög þyrfti að sameina og hafa einn borgarstjóra yfir þeirri borg. Þar mundi sparast mikið í stjórnsýslunni.
Af hverju er þetta ekki hægt ?
Ég heyri skelfingarvein í fjarska. Einhver myndi missa spón úr aski sínum.
Í Árósum næst stærstu borg í Danmörku sem er borg með yfir 250.000 þúsund íbúa er aðeins einn borgarstjóri og gengur bara vel.
Enda eru frændur okkar á Norðurlöndunum mun agaðri í allri stjórnsýslu en gengur og gerist hér á Íslandi þar sem frænda og vinagreiðar eru algengir við embættisveitingar og mjög oft farið á skjön við stjórnsýslu við mannaráðningar.
En hér á Íslandi virðist svo vera að ef lítill flokkur manna komi saman þá verði að búa til bæjarstjóraembætti.
Það má líka spara í utanríkisþjónustunni en viljinn er bara ekki fyrir hendi. Hvar eiga þá fyrrverandi ráðherrar að fá vinnu þegar þeir missa stólinn eftir kosningar ?

Mál málanna er að nú þarf fólk að stíga fram.
Almenningur sem er í sárum eftir hrunið þarf að stíga fram og segja sögu sína um afdrif sín hjá Umboðsmanni skuldara og segja frá viðskiptum við bankastofnanir og ýmsar fjármálastofnanir sem fella niður skuldir auðmanna og stórfyrirtækja en nánast handrukka og hundelta venjulegt fólk.
Hvað mörg mál eru til úrvinnslu hjá Umboðsmanni skuldara og hvað margir hafa fengið þar viðunandi úrlausn sinna mála ?
Ríkisstjórnin er steinhætt að tala um heimilin í landinu eða Umboðsmann skuldara. Nú ríkir þöggun og tilraun til blekkinga. Í staðinn fyrir að horfast í augu við eigið dugleysi gagnvart almenningi þá er ríkisstjórnin nú á fullu við að réttlæta dugleysi sitt og fegra veruleikann sem reyndar er mjög dapur fyrir fjölmargra borgara þessa lands.

Fjármálastofnanir hlusta ekki á þegar fólk hringir í hundraðasta skipti til að fá leiðréttingu mála sinna.
Þvingar fólk til að fara dómstólaleiðina sem mörgum óar við. Það er bæði dýrt og orkufrekt og það vita þeir sem sitja við kjötkatlana.
Sumir skammast sín fyrir að hafa misst allt sitt en það er engin ástæða til. Stökkbreyttu lánin og verðtrygging á lán eru ekki almenningi að kenna. Eða efnahagsbólan.
Hvað þá lág laun fyrir fulla vinnu sem tryggja það að endar ná ekki saman.
Í úrvinnslu hrunsins var ekki tekið tillit til hins venjulega borgara sem vinnur fyrir brauði sínu og vill bara fá að lifa nokkurn veginn mannsæmandi lífi með fjölskyldu sinni.
Það voru mikil mistök hjá ríkisstjórn sem kennir sig við norræna velferð.
Við almenningur þolendur hrunsins verðum nú að losna úr úlfakreppu uppgjafar og doða sem einkennir marga núna.
Fólk er búið að standa í skriffinnsku viðtölum símtölum og ýmsu öðru við bankastofnanir núna á fjórða ár eftir hrun og er orðið örþreytt og uppgefið en sem betur fer erum við orðin meðvitaðri um blekkingar og svik stjórnvalda sem snúa blinda auganu að almenningi.
Það er staðreynd málsins.
Við erum orðin meðvituð um svikin og blekkingarnar og ef stjórnvöld halda það að hægt sé að blekkja okkur áfram þá er það misskilningur.
Ríkisstjórnin vonast sennilega til þess að almenningur sé búinn að gefast upp og reyna að afgreiða mótmælendur sem rugludalla og vitleysinga. Sem er fjarri lagi.
Meira að segja kemur þekktur ráðherra í sjónvarp nýlega og lýsir því yfir að nú sé atvinnuleysi hér 4.5 %. Hann gleymdi að segja frá því að þeir sem detta út af atvinnuleysisbótum sem fjölmargir gera núna og fara á félagslegar bætur eru ekki taldir með í hópi atvinnulausra.
Þannig að þessi prósenta stens alls ekki enda engin ný atvinnutækifæri í sigtinu sem munar um nema fáein skammtímaúrræði í sumarvinnu.
Við erum ekki tölur á blaði.
Nú eiga allir að vera kátir því stutt er í næstu kosningar og eitt af því fáa sem stjórnvöld hugsa um í dag er hvernig hægt sé nú að fegra og blekkja og koma með fallega tölfræði til að reyna að sannfæra okkur um að allt sé hér á uppleið svo að hægt sé að hanga á ráðherrastólunum eftir næstu kosningar.
Á meðan situr hinn almenni borgari kominn með meira en upp í kok og hugsar um það hvort það sé til fyrir næstu afborgunum eða mat þennan mánuðinn. Allt sem við viljum er að eiga venjulegt líf.
Það er augljóst eftir allan þennan tíma sem liðin er frá hruni að sár hrunsins gróa seint og sum aldrei. Afleiðingar hrunsins á almenning mun varpa dimmum skugga í framtíðinni.
Aðalverkefni næstu ríkisstjórnar verður að sópa draslið upp eftir núverandi ríkisstjórn og byggja upp trú okkar á því að hægt sé að búa á Íslandi og að við þurfum ekki að búa hér við okur og óréttlæti.
Það verður líka verkefni nýrrar ríkisstjórnar að ná þeim fjármunum til baka sem auðmenn dældu út úr landinu fyrir hrun.
Verk núverandi ríkisstjórnar í skattpíningu almennings og hundsun gagnvart almennri velferð verður henni til ævarandi skammar.

Léttum okkur lund

Við tunnurnar höfum ákveðið á ólýðræðislegan hátt að taka yfir stjórn landsins. Eins og sönnum húsmæðrum sæmir höfum við ákveðið að þrífa hátt og lágt í stjórnsýslu landsins. Höfum við ákveðið að setja á neyðarlög þar sem öllum embættismönnum sem hafa setið lengur en 4 ár verði sagt upp.
Ríkisskattstjóri,ráðuneytisstjórar,tryggingarstofnun o.fl. eru þar á meðal. Til að enginn trufli okkur við þetta þarfaverk förum við þess á leit við þjóðina að hún slái hring um alþingishúsið meðan á þessu stendur og lögregluþjónum verði boðið í kaffi og pönnukökur á meðan.
Þegar hefur verið hafið ferli að friðlýsa þá sem inni í húsinu eru sem tegundir í útrýmingahættu. Einnig óskum við hjálpar frá öllum vinnufúsum höndum til þessarra þrifa ásamt áhöldum. Til að tryggja afkomu heimilanna höfum við ákveðið að engar skuldir verði innheimtar meðan á þessum þrifum stendum. Munum við ennfremur afskrifa afskriftir til meintra auðmanna og þeim afskriftum verði varið til hagsbóta fyrir almenning.
Óþarfi er að leita álits hjá þjóðinni,þar sem ekki er um að ræða lýðræði, þingræði, einræði, gerræði eða forsetaræði heldur tunnuræði. Og það er eiginlega hálfgert skaðræði.

Tunnurnar kvaddar

Í gær voru síðustu tunnuhöggin á okkar vegum slegin að óbreyttu. Við höfðum vaðið í þeirri villu að heimili landsmanna og ástand þeirra lægi þungt á þeim. Mætingin í gær bar þess ekki merki og ljóst er að ákveðnum kafla í þeirri baráttu er lokið. Fólk sem ekki skipuleggur svona aðgerðir gerir sér kannski ekki grein fyrir þeirri undirbúningsvinnu og þeim tíma og fyrirhöfn sem því fylgir. Við göngum sáttar frá tunnum,höfum upplifað ótrúlega samstöðu og trúum því að við höfum gert þjóðfélagið betra. Ljóst má vera að ástandið hefur batnað og þessi knýjandi þörf sem við fundum hjá fólki þann 4. okt 2010 er greinilega ekki lengur til staðar. Samstarf okkar hefur verið með ágætum og vonandi orðið að ævarandi vináttu. Okkur hefur fylgt aragrúi af góðu fólki sem við kunnum bestu þakkir,tryggir og góðir vinir sem vonandi munu fylgja okkur alla tíð. Óþarfi er að nefna nöfn en taki þeir til sín sem eiga. Áhugi okkar á bættu samfélagi er enn til staðar og munum við styðja þá sem á eftir koma eins og við treystum okkur til. Við viljum halda blogginu áfram og vinna áfram að betra samfélagi. Takk fyrir síðustu 2 ár þetta er búið að vera ótrúlega góður tími

HALLÓ HALLÓ

Gott fólk, ég er verulega hugsi. Ætlar fólk virkilega að leyfa þingmönnum að fara í sumarfrí, sem er talsvert lengra en okkar, á meðan skuldir okkar hrannast upp og hæstaréttardómar eru lítilsvirtir.
Fólk getur engan veginn borgað það sem því er gert að gera. Sjálfsagðir hlutir eins og sundferðir með börn eða ferð í strætó er orðinn munaður sem ekki allir geta leyft sér. Nýjir strigaskór á litla fætur kosta einhverja daga svelti og fiskveiðiþjóðin getur ekki leyft sér fisk 3svar í viku eins og æskilegt væri.
En er öllum sama.Fjölskyldur tapa heimilum,bílum og sjálfsvirðingu og engu virðist skifta hvort farið er að lögum eða ekki,nema almenningur hann skal alltaf virða lögin. Orkufyrirtæki loka við mánaðar vanskil og handrukkunarstíll kominn á innheimtu.
ER YKKUR VIRKILEGA SAMA. HVAÐ ER AÐ OG HVAÐ ÞARF AÐ GANGA LANGT.
Ætlum við að láta reka okkur á vergang eins og tíðkaðist á 18.öld. Finnst ykkur ekki komið nóg af þessari kúgun. Er ekki kominn tími til að gera eitthvað eða eigum við bara að sætta okkur við að gæðum landsins er misskift og meira svo með hverjum degi. Ég trúi að allir eigi rétt á húsaskjóli og mat og það skal enginn segja mér að það sé ekki framkvæmanlegt. Ég kveð með gamla máltækinu:Sameinaðir stöndum vér, sundraðir föllum vér

tunnudraumur

Í tilefni af 1. maí þá á ég þann draum, að allir sem vettlingi geta valdið rísi upp til varnar heimilum og fjölskyldum landsins,rjúki til og máli skilti sem gæti staðið á:"Látið heimili landsmanna í friði" eða "krefjumst lágmarksframfærslu öllum til handa fyrir 8 stunda vinnudag"Við gætum líka skrifað: "stöðvið niðurskurð á velferðarkerfinu"eða"spillinguna burt". Við eigum Ísland og fulltrúar eru kosnir til 4 ára en ekki 40.Ef við viljum breytingar þá verður það okkar að sækja þær.Áfram heimili, fjölskyldur og velferð

Þegar uppi er staðið....

...vorum við einföld og auðtrúa þegar við gengum til kosninga síðast. Kannski vildum við trúa því að vinstri flokkarnir sem höfðu haldið uppi flottum málflutningi um afnám verðtryggingar og betri lífskjör fyrir almenning hefðu í alvörunni verið að meina það sem þeir sögðu.
Nú sitjum við uppi með hreina vinstri stjórn, sem loksins hefur tækifæri til að afnema verðtryggingu og bæta lífskjör almennings. Það eina sem hún hefur gert í þeim málum er akkúrat EKKI NEITT!
Aftur á móti erum við enn og aftur með stjórnarandstöðu sem heldur uppi málflutningi um afnám verðtryggingar og bætt lífskjör almennings, nema nú eru það fyrrum stjórnarflokkar sem eru með þennan málflutning. Flokkar sem gerðu ekkert í neinu á meðan þeir voru í stjórn.
Þegar uppi er staðið gott fólk sitjum við uppi með sama grautinn í sitt hvorri skálinni. Við vorum auðtrúa og einföld og héldum í alvöru að NÚ myndi það gerast, að NÚ myndu kjör almennings verða sett á oddinn.
Þegar uppi er staðið gott fólk er logið að okkur frá hægri og vinstri og eina vörnin sem við eigum eftir erum við sjálf og samstaðan og mannkærleikurinn sem við höfum gagnvart hvort öðru sem almenningur þessa lands.

Útrýmingarbúðir peningavaldsins

„Maður á að bera harm sinn í hljóði“ segir einhvers staðar og þeir eru greinilega margir sem hafa ákveðið að hlýta þessu misráði. Þegar viðbrögðin sem þeir, sem brjóta hlekki þessara orða, mæta eru skoðuð er það kannski ekki skrýtið að fólk veigri sér við því að stíga fram og segja sögu sína. Hér er einkanlega átt við sögur sem tengjast því að missa atvinnu og eignir; standa frammi fyrir gjaldþroti.

Áfallið sem siglir í kjölfar slíks er miklu meira en nóg fyrir sérhvern að bera þó við það bætist ekki álag vegna sleggjudóma þeirra sem taka það að sér að gerast sérfræðingar í aðstæðum fólks sem það þekkir oft og tíðum ekki neitt. Í þessu ljósi verður sagan sem verður rakin hér höfð nafnlaus.

Þetta er saga á bak við tárin sem Tunnan sem segir hana hér horfði flæða niður svipbrigðalausar kinnar 30 ára karlmanns sem er á örorkubótum. Sagan var sögð um miðjan febrúar og er tekið mið af því við endursögn hennar.

Honum er ætlað að lifa á 150.000,- á mánuði. Þessir peningar eiga að duga honum fyrir öllu því sem peningakerfið hefur ákveðið að er aðeins ætlað þeim sem peningamaskínan hefur útvalið. Þetta eru atriði eins og: það að borða, búa undir húsþaki, komast á milli staða, sinna eigin heilsu, ástunda einhverja uppbyggilega afþreyingu o.s.frv. o.s.frv.

Nú er svo komið að ungi maðurinn sem grét á EKKERT annað eftir en að halda í þakið og reyna að ráðstafa því sem er eftir fyrir mat til að borða út mánuðinn. Eina von hans um það að komast úr landi var bílinn sem hann gat ekki selt en hefur sennilega verið tekinn af honum núna vegna vangoldinna rekstrargjalda.

Tár hans fóru ekki að flæða fyrir alvöru fyrr en hann sagði frá því að hann væri nýbúinn að missa tvo bestu vini sína. Þeir voru í sömu stöðu og hann hefur verið í frá því í byrjun desember. Hann missti þá báða fyrir það að þeir gáfust upp og sviptu sig lífi með stuttu millibili.

Það versta var samt það þegar hann sagði að þar sem hann hefði leitað sér hjálpar og reynt að vekja athygli á stöðu sinni fyndi hann fyrir fyrirlitningu og skilaboðum um að hann beri sjálfur ábyrgð á öllu saman! Spurningin er: Hvernig ber hann ábyrgð á því að honum er ætlað að lifa á 150.000 á mánuði þegar það er sama stjórnsýsla sem skammtar honum þessa upphæð og „tjúnnar“ upp verðlagið!?!?

Óneitanlega hvarflaði það að Tunnunni sem horfði á társokkin en sviplaus augun í svipbrigðalausu andliti unga mannsins, sem sagði henni sögu sína, hvort hún ætti að gera eitthvað meira en þrýsta handlegg hans og krefjast þess að hann léti sjá sig aftur eftir hálfan mánuð eins og til stóð þá.

Kannski er endursögn þessarar sögu örvona viðleitni til að gera eitthvað pínulítið meira...

Ekkert.......

Þegar ekki er til peningur til að borga húsaleigu nema eiga ekki fyrir mat, hverjum er þá ekki sama um þrasið inn á þingi. Þegar kvíðahnúturinn í maganum útaf peningaáhyggjum er nagandi frá því að heimabankinn er opnaður 1. dag mánaðar, hverjum er þá ekki sama hvort þingmenn rífist um kvótann í dag og stjórnarskránna á morgunn.
Þegar stappið við fjármálastofnanir er farið að kosta grát, krafta og þunglyndi, hverjum er þá ekki sama hvort bjallan á þingi glymji tvisvar eða tíu sinnum.
Hvers vegna ætli þingmenn séu ekki að rífast um það sem skiptir mestu máli í íslensku þjóðfélagi, lífsafkomu þegna þess? Er enginn þingmaður sem finnst íslenskur almenningur skipta það miklu máli að lífsafkoma hans sé þess virði að rífast og þrasa yfir?
Ekkert heyrum við um verðtryggingu og afnám hennar, ekkert heyrum við um leiðréttingu lána vegna forsendubrestsins sem var við hrun, ekkert heyrum við um stöðvun uppboða.
Við heyrum EKKERT sem kemur almenningi til góða.
EKKERT er það sem okkur var útdeilt og EKKERT er það sem við sitjum uppi með.

Í dag

Í dag er virðingarleysi okkar algjört fyrir þeim gildum sem verðmætust hafa talist. Gildi fjölskyldunnar hafa sáralítil vægi og litlu virðist skipta hvort fólk hafi þak yfir höfuð eða ekki. Fólk er borið útá götu í stórum stíl og fólk rís ekki upp sjálfu sér til varnar og alls ekki öðrum, framfærsluviðmið eru úr lausu lofti gripin. Fólk þjáist af kvíða og vanlíðan yfir því hvernig það hefur í sig og á og jafnvel þurfa börn að búa við tannpínu, þar sem engir peningar eru í þess háttar útgjöld.
Skömmin sem ætti að vera geranda hefur færst yfir á þá sem við þetta ástand búa enda eru þeir sem rísa upp öðrum til varnar gjarnan níddur niður af samfélaginu. Niðurskurður er löngu kominn út fyrir öll sársaukamörk og ekkert eftir að skera niður hjá þessum hluta nema fólkið sjálft. Mig furðar samstöðuleysi og skeytingarleysi fólks gagnvart þessum hópi.
Þar sem nú er stórhátíð í kristinni trú mætti staldra við og hugleiða: Var þetta boðskapurinn sem þessi trúarbrögð kenndu okkur. Var okkur kennt að hver ætti að skara eld að eigin köku, og hrifsa sem mest af kökum annara. Var okkur kennt að líta niður á og skapa skömm hjá þeim við lakari kjör búa. Og var okkur kennt að vega hvert annað í kapphlaupi kringum gullkálf. Erfitt er að finna fyrirmyndir um annað í samfélaginu

Krossfestingar og langir föstudagar

Það þarf sennilega ekki að segja það neinum  að ástæða þess að kristin samfélög minnast föstudagsins langa er sú að þann dag var réttlætið krossfest í manninum Jesú á hæðinni Golgata. Samkvæmt sögunni benti náttúran, þeim almenningi sem upp á þetta horfði, á villuna með eftirminnilegum hætti: „Og nú var nær hádegi og myrkur varð um allt land til nóns, því sólin missti birtu sinnar.“ (Biblían 1997: Lúk 23.44-45)

Þessi atburður hefur síðan verið táknmynd vegvillts almennings sem lætur leiða sig til þvílíkrar fíflsku að það lætur blekkjast til krossfestingar eigin bjargræðis. Því er þetta rifjað upp nú, nær tvöþúsund árum síðar, að það eru margar blikur á lofti um það að almenningur muni aftur ganga sömu leið. Reyndar ekki í krossfestingu bróður heldur fósturjarðar.

Ísland sem var pínt á dögum Davíðs og krossfest á dögum Jóhönnu... látum það ekki verða örlög þess að eyðast til dauða, grafast í öldur hafsins og stíga niður til heljar! Látum valdhafana ekki fífla frá okkur bjargræðið í skjóli æðstu presta og hermanna eins og gert var fyrir tvöþúsund árum!

Að þessu sinni skulum við standa saman um réttlætið gegn þeim gerræðisráðum sem reyna að hafa það af okkur. Sýnum skynsemi og dirfsku og losum landið okkar úr gálganum sem því hefur verið búinn!

Sýnum að saga mannsins er framþróun en ekki endurtekið efni í sífellt ýktari mynd!

(Kannski veðurfarið breytist til batnaðar í kjölfarið)